کتاب پنی قشقرق 2: یک فاجعه ی تمام عیار

راستش را بخواهید اسم من واقعاً پنی قشقرق نیست “پنه لوپه جونز” است! لقب قشقرق را بابایم به شوخی گذاشته روی من. اما من اصلاً هم قشقرق نیستم. آخر می‌دانید! فکر می‌کنم فاجعه‌ی “رونی” (موش کلاسمان را می‌گویم) هیچ وقت آن‌قدر فاجعه نمی‌شود اگر پای “کاسمو” و آن هزار توی هیجان انگیزش نمی‌آمد وسط. این که پای مامان‌بزرگ اتفاقی گیر کرد توی تله‌ی اختراعی ضدّ سرقتم و پایش تَقّی شکست هم، اصلاً اصلاً تقصیر من نبود. تازه من فقط بَری را برای این بردم بیمارستان که با نیروی شگفت انگیز حیوانات خانگی حالِ مامان‌بزرگ را بهتر کنم. از کجا می‌دانستم این فاجعه‌ی تمام عیار راه می‌افتد؟

گزیده‌ای از کتاب:
ماجرا با حرف‌های آقای شومان، مدیرِ مدرسه‌مان، شروع شد. آقای شومان همیشه حرف‌های تکراری می‌زند، حرف‌هایی مثل این‌ها: «این هزارمین‌باره که بهت می‌گم پنلوپه جونز! می‌شه برعکس نَشینی و لطف کنی مثلِ آدم باسنت رو بذاری روی صندلی و پاهات رو روی زمین؟» اما این‌بار آقای شومان یک حرفِ تازه زد. گفت می‌توانیم دسته‌جمعی برای کلاسمان یک حیوانِ خانگی انتخاب کنیم و آخرِ هر هفته یکی از ما به‌ نوبت باید ازش مراقبت کند تا مسئولیت‌پذیری را یاد بگیریم. به‌نظرش خوکچه‌ی هندی بهترین گزینه بود.

جوایز این کتاب

• نامزد دریافت جایزه رولد دال برای کتاب‌های طنز