کتاب هوکوس پوکوس: پنگوئن

دست «خُفِ شعبده‌باز» بدجوری مانده توی پوست گردو. خرگوش‌ها دیگر دوست ندارند توی شعبده‌بازی‌هایش شرکت کنند. بالاخره خُف شعبده‌باز «آشیل» را پیدا می‌کند. پنگوئنی بامزه و زبر و زرنگ که حسابی هم باهوش و ریزه‌میزه است.
پنگوئن که از توی کلاه شعبده‌باز بیرون می‌پرد، مردم انگشت‌به‌دهان می‌مانند و از خوشحالی بالا و پایین می‌پرند. مردم عاشق خُف و آشیل شده‌اند. اما یک روز پنگوئن غیبش می‌زند. شعبده‌باز سرنخ‌ها را دنبال می‌کند و می‌فهمد دوستش را دزیده‌اند. او برای نجات دوست کوچکش نقشه‌ی ماهرانه‌ای می‌کشد.

داستانی پُر از خیال و ماجراهایی که به عقل جن هم نمی‌رسد، داستانی درباره‌ی یک دوستی بی‌نظیر. مخصوص اجی‌مجی‌لاترجی‌های هشت سال‌ به بالا.

گزیده‌ای از کتاب:
خُف تهِ کاذب کلاه را باز کرد تا آشیل خودش را توی آن جا بدهد.گفت: «کمی تنگ است، باید ببخشی.» پنگوئن گفت: «زیاد هم بد نیست. راحتم.» خُف درِ فضای کاذب را بست و آشیل توی کلاه قایم شد. بعد خُف کلاه را گذاشت روی سرش و گفت: «من اول با چندجور شعبده‌بازی سرِ مردم را گرم می‌کنم تا نوبت تو برسد.» از تهِ کلاه صدایی گفت: «باشد. قبول است.» خُف گفت: «اول از همه، کسی را از وسط جمعیت صدا می‌کنم تا روی صحنه بیاید. بعد می‌گذارم توی کلاه را ببیند و مطمئن بشود که کلاه خالی است.» عجیب بود که خُف با کلاهش حرف می‌زد، ولی…