نقد و بررسی
کتاب داستان های دوقلوهای خل و چل 1: بچه ی سوراخ، گوسی بع بعو و برادران نیوتنیک کتاب بود که دوتا پسر دوقلو و مامانشان تویش زندگی می‌کردند. مامانشان اسمش تاریک بود. دوقلوها هم اسم‌هایشان خیلی شبیه به هم. اسم یکی از قُل‌ها بود خُل، اسم آن یکی قُل بود چِل. اینجوری بود که دوقلو شده بودند. خُل و چِل عاشق جنگولک بازی بودند، عاشق اختراع چیزهای به درد نخور، عاشق پرت و پلا گفتن، جفنگ بافتن، عاشق خرابکاری، عاشق خیال بافی. از این که آدم شده بودند هم خیلی دل خوشی نداشتند. اگر عنکبوت بودند، می‌توانستند تار بتنند. اگر مگس بودند، ویز و ویز پرواز می‌کردند. اگر صندلی بودند، کسی بود که رویشان بنشیند و اگر کتاب بودند یکی آن‌ها را دست می‌گرفت و می‌خواند. راستی راستی، آدم به چه درد می‌خورد؟!
شاید اگر این کتاب‌ها را بخوانی، از لابه لای صفحه‌ها بفهمی آدم بودن به چه درد می‌خورد. آیا چیز مهمی است یا نه؟ به قول خل و چل: “آدم هم نشدیم، خیال ببافیم!!!!”
گزیده‌ای از کتاب:
خل دست‌هاش را به کمرش زد و گفت: «حالا دیگه همه‌ی کله‌پوک‌ها با هم می‌خواییم ورزشمون رو بکنیم. دست‌ها به کمر …» چل دوروبرش را نگاه کرد و گفت: «ولی اینجا که همه‌ی کله‌پوک‌ها نیستن که … ما یه‌دونه فقط کله‌پوک بودیم خب.» خل گفت: «کیسه بوکس جان! تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها … همه‌ی این‌ها مثلاً کله‌پوک بودن دیگه. ساعت مگه کله‌پوک نیست؟ دیوونه هی می‌ره، هی می‌ره می‌چرخه، از دوازده می‌اومد سه، بعدش می‌شه نه، دوباره می‌آد به دوازده.»
0دیدگاه