کتاب بچه محل نقاش ها 5: زمانی که هم صحبت فریدا بودم

چه حالی پیدا می‌کنی اگر دایی‌ات یک کارتن پر از صفحه‌ی گرامافون قدیمی به تو بدهد و اولین جمله‌ای که از صفحه می‌شنوی این باشد؟
فریدا همیشه می‌گوید: “من واقعیت خودم رو نقاشی می‌کنم، اما این احمق‌ها فکر می‌کنن کارهای من خیالیه.”

این بار خود دایی ابتکار عمل را به دست می‌گیرد و صفحه‌هایی را که زمانی فریدا به او داده بود تا صدایش را روی آن‌ها ضبط کند در اختیار مانی و باقی بچه‌ها قرار می‌دهد. با شنیدن صدای نوجوانی دایی سامان روی صفحه‌ها، بچه‌ها به ماجرای سفر دایی به مکزیک و رفتنش به خانه‌ی فریدا پی می‌برند. در این سفر که لوئیس بونوئل دایی و فریدا را همراهی می‌کند، به اصرار بونوئل به دل جنگلی عجیب می‌زنند که درختانش انسان هستند. بعد هم سر از معابد آزتک‌ها در می‌آورند و گرفتار اشباح می‌شوند. اشباتی که در اعتصاب کارگری به سر می‌برند و برای همین دست به سیاه و سفید نمی‌زنند.

گزیده‌ای از کتاب:
می‌دانم بیشتر اوقات دیه‌گو خودش مقصر است. بس که هربار سرش جایی گرم است و دائم شیطنت می‌کند. اما وقتی خشم فریدا را می‌بینم و احساس می‌کنم با این خشم می‌تواند دودمان دیه‌گو را به باد بدهد، مجبور می‌شوم برای نجات جان آن مرد بیچاره از دروغ مایه بگذارم. مرد بیچاره‌ای که اصلاً نباید دلت برایش بسوزد. فریدا از او هم بدتر است و برای او که اصلاً نباید دلت بسوزد. حتی وقت‌هایی که روی صورت نقاشی‌هایش قطره‌های درشت اشک را نقاشی می‌کند، انگار دارد توی صورتت داد می‌زند: «حق نداری برای من دلسوزی کنی!»