کتاب آخرین بچه های زمین 2: رژه ی هیولا

آن‌ها طوری به من زل زده‌اند که انگار من یکجور آدم فضایی‌ام که تازه روی زمین فرود آمده‌!
تعداد زامبی‌ها روز به روز کم‌تر می‌شود. آن‌ها در حال ناپدید شدن هستند و این یک‌جورهایی خبر خوبی‌ست، چون زامبی‌ها عموماً از مغز انسان‌های زنده تغذیه می‌کنند! ولی این موضوع معمولی و بی‌اهمیت، چیز مشکوکی به نظر می‌رسد. چه کسی و برای چه هدف شومی آن‌ها را احضار می‌کند؟ هیچ‌کس نمی‌داند. قطعاً اتفاقات بدی دارد می‌افتد. حالا هم برگشته‌ایم با یک بریز و بپاش حسابی با هیولاهای سالن پذیرایی پیتزافروشی، جنگ با یک وُرمانگلوس، همان کرم غول‌پیکر عجیب‌وغریب، یک سیستم استریو که در واقع یک بمب است و رویارویی با شیطانی باستانی که دنیاهای بی‌شماری را نابود کرده!

حدود یک ماه قبل، من هیولای شرور بزرگی به نام بلارگ را شکست دادم. آن‌وقت گفتم: “ما قهرمانیم! قهرمان‌های بعد از پایان دنیا. و قهرمان‌ها باید بعد از پایان دنیا ماجراجویی کنن!”
راستش ما نسخه‌ی امروزی شوالیه‌های شاه آرتور در زمان‌های قدیم هستیم. و شوالیه‌های قدیمی شاه آرتور همیشه کلی ماجراجویی می‌کردند.